Emoties in een hyperrationele werkomgeving
Victor Burger treedt na een periode bij Omnia Wonen als manager Bedrijfsvoering en Strategie terug naar Finance Ideas en treedt ook als docent op voor Finance Ideas Academy. Maar hij is verward! Zijn verwarring deelt hij graag met u.
Inzicht
Ik heb mij wel eens verwonderd, soms verbaasd en ik heb me ook wel eens verongelijkt, verontwaardigd en zo nu en dan ook verlost gevoeld. Maar in de hyperrationele werkomgeving vol met cijfers en feiten is kwam ik verwarring nog niet vaak tegen.
De afgelopen periode heb ik bij Omnia Wonen de taal van corporatieland van binnenuit geleerd. Hoe ontzettend waardevol dit is geweest, heb ik nu al aan den lijve ondervonden. Bij Omnia Wonen heb ik geprobeerd om het begrip ‘onrendabele top’ te promoveren tot de woorden die niet meer worden gebezigd. Net zoals de woorden ‘appen’ (nee, niet van het Whatsappen), pikketanissie en erepel hooguit bij een enkeling nog tot herkenning zullen leiden. In plaats daarvan gingen wij woorden als rendement, IRR en WACC gebruiken. Heel praktisch hanteerden wij voor vier categorieën vastgoed elk een andere rendementseis. Dit was het minimale dat wij nodig achtten om onze financiële continuïteit te waarborgen.
Waarom vergelijken we corporaties met pensioenfondsen?
Koud terug op het oude nest, beland ik in een interne discussie over waardesturing en sturen op rendement. Ook het driekamermodel komt uitgebreid ter sprake. De vermogenskamer stelt in dit model de rendementseis vast. De vergelijking met een pensioenfonds en een vastgoedfonds is al meer dan eens gemaakt. Hier bekruipt mij een gevoel van verwarring… waarom vergelijken we corporaties met pensioenfondsen? Van mijn pensioenfonds verwacht ik namelijk niet dat ze genoegen nemen met een minimaal rendement. Ik mag hopen dat zij -binnen ethisch verantwoorde kaders- vooral gaan voor het maximale. Het bestaansrecht van corporaties ligt echter juist in het ontbreken van winstmaximalisatie!
Als een corporatie een aantal miljoen te investeren heeft, zijn er vele factoren die tezamen het afwegingskader vormen. Zouden er corporaties zijn die precies weten waar die miljoenen het meeste rendement opleveren? Is het wenselijk om te weten waar de investering het meeste rendement oplevert? En zijn corporaties dan verplicht om toe te lichten waarom ze met minder dan het maximale genoegen nemen? Ook als de investering een goed marktconform rendement oplevert maar niet het maximale? Neemt de vermogenskamer hier genoegen mee?
Factoren die leiden tot een besluit, zelfde van financiële aard
Mijn eigen ervaring is dat de factoren die leiden tot een besluit tot investeren zelden van financiële aard zijn, maar eerder volkhuisvestelijk of technisch. Indien een investering in een jaren negentig complex met een B-label een lager rendement oplevert dan een soortgelijke investering in een jaren zestig complex, vinden wij het dan acceptabel dat de corporatie toch voor het jaren negentig complex kiest? Dient een corporatie dit inzichtelijk te maken? Te verantwoorden? Leidt dit tot meer legitimiteit van handelen? De keuzes die worden gemaakt, kunnen nog steeds dezelfde als altijd zijn. Alleen is nu wel meer diepgaande financiële analyse nodig.
Een commissaris die ik bij Omnia Wonen veel sprak zei tijdens een vergadering: “I’m still confused, but at a much higher level”. Een uitspraak die nu ook op mij van toepassing is.
De komende tijd hoop ik de verwarring die heerst te laten evolueren naar verwondering, verbazing en verruiming.
Ik laat me graag verbazen!
