Marco Borsato en CorporatieFinanciën?
Ik zie hem nòg staan, u ook? Marco Borsato. Op het podium. Zwaar geëmotioneerd, met een brok in zijn keel uitleg gevend aan zijn fans over wat er gebeurd was. Vechtend tegen de tranen omdat de onderneming waarvoor hij zich met hart en ziel had ingezet, The Entertainment Group, reddeloos in het faillissement gestort was. “Onvoldoende kennis van het lezen van ingewikkelde financiële stukken”, zo oordeelde de curator achteraf.
Als ik de lectuur bij mijn kapper mag geloven, is Marco inmiddels weer aardig boven jan. Gelukkig maar. Er zijn legio van min of meer soortgelijke gevallen; Johan Cruijff die zich in 1978 verslikte in een investering in een varkenshouderij, en o ja, hoe zat dat ook weer met Rembrandt, dat ging financieel ook niet meer helemaal lekker op ’t laatst geloof ik. Allemaal voorbeelden van mensen die zich met al hun passie richtten op datgene waarin hun taak, hun missie lag: zingen, voetballen, schilderkunst.
Van Financiën heb ik geen verstand
De passie van woningcorporaties ligt bij huisvesten. In de brede, maatschappelijke zin van het woord. Mensen helpen, die niet de portemonnee hebben om in de commerciële huur- (laat staan koop-) sector voor zichzelf een adequate woonruimte te kunnen regelen. Daar ligt hun passie, daar zit de taakstelling. De Volkshuisvestelijke Missie – met hoofdletters. De klant centraal.
Het is dus volkomen logisch dat je als manager wonen, beleidsmedewerker strategie, manager sociaal beheer en communicatie of bestuurssecretaris nou niet bepaald je hart verloren hebt aan zoiets als het ‘rendement op eigen vermogen’. De corporatie heeft immers geen winstoogmerk?
Laat staan dat je je afvraagt wat het verschil is tussen een resultatenrekening en een kasstroomoverzicht. Bovendien hebben we daar een speciale afdeling voor, toch?
Cijfers en letters
Maar stel je even voor dat je een vraag stelt over bijvoorbeeld het verduurzamen van een bepaald wooncomplex. En dat je dan als antwoord krijgt: “gezien de huidige LTV van boven de 70% is dat dit jaar niet mogelijk, en qua kasstroom zitten we nu al op een ICR van 1,4”. Het vertalen van cijfers naar letters is een kunst. It takes two to tango: als beleidsmedewerker of manager wonen moet je dan die cijfers, streefgetallen en ratio’s wel met de financieel specialist kunnen bespreken. Dan moet je dus wèl even weten wat waarmee bedoeld wordt, zodat je elkaars taal spreekt: zowel de cijfers als de letters.
Geen winstoogmerk = geen financiele doelstellingen?
“Het zijn maar getallen. Onze taak is een maatschappelijke, geen financiële.” Hoe relatief deze uitspraken zijn, hoef ik hier niet te betogen. Als corporatie mik je inderdaad niet op winst, maar je wilt er wèl voor zorgen dat je over pakweg 20, 30 jaar nog steeds in staat bent om te doen waar je goed in bent. Als groot vastgoedbelegger zul je dus je weg moeten vinden, tussen toezichthouders (Aw, WSW), professionele marktpartijen, gemeenten en een steeds veranderende financiële werkelijkheid om je heen. Pas toe èn leg uit.
Dus daarom
Het beleid van de corporatie is net zomin de exclusieve verantwoordelijkheid van de afdeling financieel beleid als klantgerichtheid dat is voor ‘de afdeling klantenservice’. Je doet het samen. Dat levert ook bruikbare, praktische inzichten op, begrip en dus ook een betere samenwerking.
Vandaag mag ik alweer de 4e groep van ‘niet-financiële corporatiemedewerkers’ begeleiden in de Leergang CorporatieFinanciën. Ik heb er zin in. Schrijft u zich in voor de volgende?
